Het grote loslaten is begonnen..

Een inkijkje in onze manier van begeleiden van een team in transitie.

In een van de teambijeenkomsten stond het model van systemisch transitiemanagement centraal. Een model waarin veranderingen op de laag van de onderstroom worden beschreven als achtereenvolgend de volgende stappen:

  • Urgentie: energie gericht op het verzamelen van moed en of pijn om de stap te wagen; de verleiding te weerstaan om te denken dat verandering bedacht kan worden; de geesten rijp te maken voor een intens maar waardevol proces, met pieken en dalen. Hoop en angst.
  • Loslaten: energie gericht op het loskomen uit de oude realiteit; door te knippen van vertrouwde houvasten; onder ogen te zien wat verloren gaat door de verandering; een proces van losmaken en verwerken van oude patronen en dat waar ze goed voor waren. Verdriet en opluchting.
  • Niet-weten: energie gericht op het onbelemmerd kunnen voelen, integreren, denken en verwerken; bijna wachtend op de impuls om met iets nieuws te starten dat uit het niets lijkt te komen; alert zijn op ‘valse’ starts, waarmee via de achterdeur zich elementen melden die toch nog niet blijken te zijn losgelaten. Verwarring en ongemak.
  • Creatie: energie gericht op het verkennen van nieuwe mogelijkheden; surfend op de golf van impuls uit het niet-weten; onbelemmerd te fantaseren en experimenteren met uitzicht op een nieuwe, niet-vrijblijvende realiteit. Frisheid en avontuur.
  • Nieuw begin: energie gericht op het geven van vorm aan de nieuwe realiteit; te hercontracteren met de omgeving en met stakeholders; keuzes te maken en prioriteiten te stellen; enthousiasme in te kaderen en te verduurzamen. Ambitie en realisme.

In het traject tot dan toe hadden we, al dan niet expliciet, de eerste stappen met het team doorlopen (soms letterlijk). De laag van het loslaten bleek een hardnekkige laag. Het is niet makkelijk te zien wat je, om hele goede redenen, vasthoudt. Het bood houvast. Door langzaam te gaan (het lijf bepaalt het tempo, niet het hoofd), werd de onderliggende functie (de pijn, de angst, het verlangen) van het patroon zichtbaar, met elkaar gedeeld en geheeld. Emoties meldden zich, moesten gedragen worden met elkaar, keer op keer. Net zolang als nodig was voor mensen om helemaal oké te zijn met dat dit precies was wat bij hen hoort. Pas dan ontstond de ruimte om afscheid te nemen van wat je vasthield dan wel om er iets naast te kunnen zetten. Het was vooral de ont-schuldiging die ruimte maakte om echt zicht te krijgen op wat losgelaten moest worden, om de stap richting de toekomst te kunnen maken.

 

En natuurlijk hebben we ervaren en gezien hoe makkelijk je elkaar, onbewust, terugtrekt naar de oude patronen en oude plekken (met zinnen zoals; maar daar ben JIJ toch van? Of: maar jij bent toch altijd onze …). Want wanneer je collega iets gaat loslaten, heeft dat ook invloed op jouw gedrag. Het loslaten van de één, heeft impact op het geheel.

 

Enige tijd na de sessie pruttelde en borrelde en siste er nog van alles. En was het ook stil. En ongemakkelijk en misschien ook wel verdrietig. En dat allemaal was er. En zo was het precies goed.

Ook interessant voor jou