Zorg voor het hart?!
Design / IllustrationHet afgelopen jaar heeft Raaf&Koekoek een aantal teams in een organisatie voor Ouderenzorg mogen begeleiden. Zoals bij zoveel organisaties wilde dit team ook meer gaan werken vanuit zelforganisatie. “Als we de ouderen zolang als mogelijk eigen regie over hun leven willen geven, dan willen wij dat als team ook kunnen.” Zo binnen zo buiten. Eén van de sessies heeft mij diep geraakt en is nog bij me tot op de dag van vandaag.
Ook de Ouderenzorg staat bol van procedures, vanuit de beste intenties. Intenties en procedures die wij als mensen ook allemaal zelf bedacht hebben. Alles moet zo veilig als mogelijk voor cliënten en medewerkers, alles ook zo ergonomisch mogelijk zodat we gezond kunnen blijven werken. Alles zo persoonlijk mogelijk. Mooie intenties die omgezet worden in een zorgplan. En toch werd het zorgplan niet altijd volledig nageleefd en ontstond er onenigheid in het team: “Waarom hanteren wij het zorgplan voor mevrouw Van de Boom niet ?!”. Onbegrijpelijk vonden de ergotherapeut en de verpleegkundige: “Een gevaar voor jullie gezondheid als verzorgenden”. Het gebruiken van een tillift was namelijk een verplicht onderdeel in de verzorging van mevrouw Van de Boom. Waarom gebruikte de verzorgende die dan niet?!
Welke goede reden moeten de verzorgenden hebben gehad om buiten de procedure om mevrouw Van de Boom de zorg te geven die ze nodig had? Eén van de verzorgenden nam het woord en begon te vertellen. Over hoe mevrouw van de Boom altijd zo aanhankelijk was, hoe graag ze altijd iedereen vasthield en dan begon te stralen. De laatste tijd kon ze dat niet meer en lag ze alleen nog maar op bed. Ze vertelde waarom zij dit werk als verzorgende is gaan doen. Om de ouderen liefdevol te verzorgen, ze een lach op hun gezicht te geven, ze vast te kunnen houden. Want wie hield de ouderen nog wel eens vast? Wie knuffelde de ouderen nog weleens? En als je goed keek en voelde dan merkte je wat dat met ze doet.
Ze vertelde: “wanneer ik mevrouw van de Boom even vasthoud, haar even knuffel, dan zie ik een lach op haar gezicht en voel ik ontspanning in haar lijf. Dan zie ik haar en niet een client. Het enige moment waarop ik haar zo kan vasthouden is het moment waarop ik haar uit bed haal en aankleed. Een dierbaar moment dat ik niet wil kwijtraken. En de tillift ontneemt mij de mogelijkheid om haar zelf uit bed te tillen en haar vast te houden in mijn armen. Want dat is waarom ik dit werk doe, ik doe het vanuit mijn hart. Als wij de ouderen al niet meer vasthouden, wie doet het dan nog wel.”
In het team was het inmiddels doodstil. Op enig moment zei de verpleegkundige dat ze dankbaar was voor dit verhaal, dat ze het zo nog nooit bekeken had en ze nu snapte waarom het zorgplan op dit onderdeel niet gevolgd werd. De intentie was om medewerkers te beschermen voor te zwaar werk, maar het niet meer mogen vasthouden van je bewoners bleek nog zwaarder.